ඉතින් හුග කාලෙකට පස්සේ මට මොනවා හරි ලියන්න කියල හිතුන එකත්
පුදුමයක්.කොහොම උනත් ලියන්න හිතුනේ මුළු රටම කම්පාවෙච්ච සිදුවීමක් ගැන.ඔවු
රිසානා ගැන.රිසානවා මරා දමලා.නොදරුවෙකුගේ උගුරේ කිරි හිරවී මැරුණු වරදට
තමයි රිසානාට ඒ දඩුවම හිමි උනේ.ඇත්තටම අන්තර්ජාලයේ පත්තරවල දකින දකින
තැන්වල මුස්ලිම් ජාතිකයන්ට අම්ම මුත්තා මතක් කර කර බැනපු අපි
සිංහල,දෙමල,මුස්ලිම් බේදයක් නැතුව රිසානාගේ ඉරණම ගැන කම්පා වෙනවා.ඒත් එක්කම අපේ හදවත් වලින් අහන්න ඕනේ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.ඇත්තටම රිසානා මැරෙනකන්ම ඇය ගැන නිවැරදි සොයා බැලීමක් අපි හෝ මේ ආණ්ඩුව
විසින් සිදු කලාද කියන එක. දැන් ඇගේ මරණයත් එක්ක ඔක්කොම පුක කැඩිච්ච කඩි
වගේ දගලනවා.තානාපතිවරු ඉවත් කරනවා.අරාබියට කාන්තාවන් පිටත් කිරීම නවත්තන්න
හදනවා.රිසානාගේ පවුලට ගෙවල් හදල දෙන්න හදනවා.මේ ඔක්කොම කරන්නේ ඇය මිය
ගියාම.හරි වචනේ ඇයව කුරිරු ලෙස මරා දැම්මාම.
රිසානා රට ගියේ අඩු වයසින්.ඒ තමන්ට සැප හොයාගෙන නෙමෙයි.ඉන්න හිටින්න තැනක් නැති පවුලේ උදවිය වෙනුවෙන්.පාසල්
යන වයසේ උන් නංගිලා මල්ලිලා වෙනුවෙන්.තමන් වැටිල ඉන්න දුප්පත්කම කියන
ගොහොරුවෙන් එලියට එන්න හිතාගෙනයි ඇය රට ගියේ.නමුත් අවාසනාවන්ත විදියට ඇයට
සිද්ද උනේ හැමෝම අඩවලා පෙට්ටියකින් එන්න.ඉතින් වරද කාගේද?ඇයව අඩු වයසින් රට
යවපු ඒජන්සිකාරයෝද?එහෙම නැත්තන් අඩු වයසින් රට ගිය රිසානාද අරාබි
නීතියද?නැත්තන් මැරිච්ච නොදරුවද ?ඔය ඔක්කොටම වඩා මූලික වැරැද්ද රිසානාගේ
දුප්පත්කම.මේ රටේ නැති මිනිස්සු ඉන්නකන් දුප්පත්කමේ අන්තයට ගිහින් යන එන මන් නැතුව ඉන්න මිනිස්සු ඉන්නකන් තව තව රිසානලා බිහි වේවි.අරාබියේ නැති උනත් ලෝකේ වෙන රටවල ගිහින් වහල්කම් කරාවි.මේ වගේම
මිනී පෙට්ටිවල තව දහස් ගණන් අපේම අම්මලා අක්කලා නංගිලා ඒවි.ඉතින් අපි
මොකක්ද කල යුත්තේ?හැමෝටම දුකක් නැතුව ජීවත් වෙන්න පුළුවන් සාධාරණ සමාජයක්
බිහි කිරීමයි.ඒ සමාජය ඇතුලේ මේ වගේ දුප්පත්කම නිසා මිය යන රිසානලා වගේ
අහිංසකයන් නොසිටිවී.ඉතින් එහෙවු සාධාරණ සමාජයක් වෙනුවෙන් සටන් වදිනවාද?නැත්තම් වහලුන් සේ මිය යනවාද?තීරණය අප ඔබ සතුයි.
තව දෙයක්.නීතිය කියන්නේ ධනපතියා රකින එක ආයුධයක්
විතරයි.එකෙන් ඔබ මා වැනි නිර්ධනයෙකුට ලැබෙන පිහිටක් නැහැ.ඒක මන් ඔබට
අමුතුවෙන් කිවයුතු නැහැ.ලංකාවේ පොලිසියකට උසාවියකට ගියානම් ඔබ ඒක හොදින්
අත්විඳලා ඇති.අරාබි නීතිය උනත් ඇමෙරිකාවේ නීතිය උනත් ලංකාවේ නීතිය උනත් ඔය
ඔක්කොම එකයි.උන්ගේ වාසියට තමයි ඔය හැම නීතියක්ම.එක නිසා මේ බොරු ජාති ආගම්
කුල බේද අතැරලා අපි එකා වගේ නැගී හිටිමු.අපි ඔක්කොටම සතුටින් සාමයෙන් ජීවත්
වෙන්න පුළුවන් රටක්,ලෝකයක් බිහි කරමු. ඒකට අපි හැමෝටම ශක්තිය තියනවා.
යකඩ පිත්තල නොවෙමු
රජුන් උඩ පැන තලන
බුරුත කොස් නැදුන් වෙමු
උන්ට එසවිය නොහෙන....
දර්ශන මේදිස් කවියාගේ 'කඳුළු මිටියාවතින් ' කවි පොතෙනි.
No comments:
Post a Comment