මගේ ජීවිතේ      

                           
 පුටුවක් උඩ වාඩි වෙලා ඔහේ කල්පනා කර කර ඉන්න වෙලාවේ මට රත්න ශ්‍රී මහත්තයාගේ "වස්සානේ"කියන කවි පන්තියේ තිබ්බ කවියක් මතක් උන.
                 "ගිම්හානයේ ගිලන්වී කෘෂව සුදුමැලිව
                  ඇදී ඇදී ඉකි ගැසූ ගඟ නැවත පිරිපුන්ය
                  දුෂ්කරය කියා හැර යා යුතුද ජීවිතය
                  කටු පොකුර සිප ගනිමි හෙට මලක් වනු පිණිස"
ඇත්තටම මේ ගෙවෙන්නේ මගේ ජීවිතේ අමාරුම කාලයක්.කැම්පස් වහල අදට මාස තුනකටත් වැඩියි.මට මතකයි ගිය අවුරුද්දෙත් මේ වගේම මාසෙකට වැඩිය කැම්පස් වහල තිබ්බ.කොහොම හරි මේ වෙද්දී මගේ ජීවිතේ මාස හයකට වඩා නිරපරාදේ ගතවෙලා ගිහින්.මගේ වයසේ අපේ උන් ගොඩක් මේ වෙද්දී ජොබ් කරනවා.මාත් එක්ක එකට ඉස්කෝලේ පිස්සු කෙලපු සමහර කොල්ලෝ තාත්තල වෙලා.සමහර කෙල්ලෝ අම්මල වෙලා.එත් මම තාම එක තැන.අම්මල තාත්තලාගෙන් කකා බිබී ගෙදරට නාකි වෙනවා.මේ දවස් ටිකේ අතේ සත  පහක් නැහැ.සිගරට් එකක් දැක්ක කාලයක් මතක නැහැ.කැම්පස් එකේ හිටියනම් සල්ලි නැතත් කාත් එක්ක හරි සෙට් වෙලා සිගරට් එකක්වත් ගහන්න තිබ්බ.සිගරට් නැත්තන් දේශීය නිෂ්පාදනයක්වත් හොයා ගන්න තිබ්බ.ගමේ කොල්ලොත් දැන් ගෙවල් වල නැහැ.ඔක්කොම වගේ ජොබ් වල.සෙට් වෙන්නේ සති අන්තෙට විතරයි.එත් හැම තිස්සෙම උන්ගෙන් පිනට කන්න බොන්නත් බැහැ.අනේ මන්ද මගේ ජීවිතේ.....
                කොහොමත් කැම්පස් එකෙන් අවුට් වෙන කොට තව අවුරුදු දෙකහමාරක් තුනක්වත් යයි.ඊට පස්සේ ජොබ් එකක් හොයන්න ඕනේ.අපි වගේ ආර්ට් කරපු එවුන්ට ඉතින් ජොබ් හම්බ වෙන හැටි ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නැහැනේ.ඒ ඔක්කොම ඉවර වෙලා පිළිවෙලක් වෙන කොට මගේ හොද පන ගිහින් තියෙයිද කියලයි මට බය.ඇත්තටම මට මං ගැන දුකක් නැහැ.මට දුක මගේ අම්මයි,අප්පච්චියි ගැන.එයාල මං නිසා තවම දුක් විඳිනවා.මට ඕනේ එයාලගේ අන්තිම කාලේ හරි එයාලව සන්තෝසෙන් තියන්න.අන්න ඒටික මට කරගන්න පුළුවන් උනොත් මට හොඳටම ඇති....